Unha Irmandade formada por veciños de ámbolos dous pobos, xestionaban, durante os séculos XVIII e XIX, as honras e o folión ó Santo. Trala celebración da misa na capela, os veciños levaban o folión ata a cima do Monte do Castro, o compás que impuñan a gaita, o bombo e mailo tamboril. Xa na cima do monte, prendíase lume os fachóns espetados nos buracos dos grandes penedos, arredor da chaira que ten á cima, indicando así o comezo do folión a todos os pobos da contorna. Os foguetes, o baile, a comida, a bebida e a troula prolongábanse ata media noite.

Como a maioría dos veciños da Parroquia de Olás, tiveron que sufrir as miserias da época que lles tocou vivir, e víronse na obriga de facer as campañas da “sega en Castela”, non podendo celebrar así o seu Patrón pola súa ausencia, decidiron pospoñelo ata a volta dos “segadores”. Deste xeito, empezouse a celebrar no derradeiro fin de semana do mes de Agosto, cando xa estaban todas as familias reunidas e cuns cartiños no peto para a dobre celebración: a do santo patrón e a da súa volta. Esta tradición mantense ata os días de hoxe, e aínda que agora o San Pedro xa non agarda polos “Segadores de Castela”, si o fai, por aqueles outros emigrantes posteriores, que tamén se viron na obriga de buscarse a vida lonxe do seu pobo, e aproveitando as vacacións de Agosto, volven a terriña dos seus pais ou abos.

Agora a procesión do Santo lévase ata o lugar de O Curro, en Vilariño, a escasos 300 metros, e a festa faise as portas da Capela, na Praza da Barreira, tamén en Vilariño. Aínda que a Asociación de Veciños, esta vendo a posibilidade de recuperar o tradicional folión do século XVIII, e levalo de novo ata a cima do Monte do Castro.